شهادت میدهم یاری نخواهم

بسی درآتش عشقت به آهم

همانا تیره  شد ؛  نور  پگاهم

برایم آشنا ؛ هرگز  نخواهد :

سرای عاشقی، آهم بکاهد

شرابم داده ای مستانه باشم

به شوق دیدنت  دیوانه باشم

اسیر جرعه ی ، پیمانه باشم

برای دیدنت شب ها سحر شد

دلم در آتش و  آسیمه سر شد

شب عشق صنم درمحفل غم

سراپا شورم و در سوز و  ماتم

دریغاجان دهم، پیوسته کم کم

چرا جانا دل ما ؛  غم  فکندی

برای لحظه ای ؛ ریشم نبندی

سراسر آتش عشقم منیره

تمام روز و شب گردیده تیره

گناهم را بگو ؛ گرشد کبیره

شب تنهایی وغم ها نصیبم

جوابم می کند دیگر  طبیبم

سزاوارم چنین باغم نشینم

جمال دیو  و  اهریمن ببینم

چومن عاشقترم ، تنهاترینم

کمال عاشقی در دل هویدا

چنین تنهاترم بی یار و تنها

روح مسکینم شود، بی تاب تو

هر شبی ؛ در آرزوی  خواب تو

حسرتم : اندیشه ی مهتاب تو

ترس دل ، روز جدایی بود و بس

بسترم تنهایی وخاشاک و خس

رفته جوانی کنون ، پیر و نزار آمدم

وقت اجل شدعیان میل مزار آمدم

از همه جا رانده و  فکر هزار آمدم

بلبل شیدای من ؛ باز  نوایی نما

عاشق مهرم بیاعشق ندایی نما

دوای عاشقی لبخند لیلی

همانا در خفا ؛ پیوند لیلی

چومجنونی شوددربند لیلی

چه آهی میکشدهردل غمین شد

چه گویم اهرمن ؛ اندر کمین شد

دلا ؛ عهد ملل نیکو ادا کن

ریاکاری به امر دل رها کن

سراسرخوبی وبدها جداکن

بسی شیرین بود مال حرامی

به چشم اهرمن باشد گرامی

خواهم غزل سرایم در مدح با وفایان

باشد که یاد گردد ؛ اسمای بینوایان

مهر و وفا ندیدم؛ ای وای برمسلمان

هرآنچه گفته بودی ازعشق یاسرودی

وقتی شدی چومهمان؛ تنهادلم ربودی