الهی ؛ در زمان  کینه  و  غش

که باشد فلب صدیقان در آتش

برآنها نعمتی بافضل خودبخش

که بهتر واقفی  عشّاق صادق

بسا دلخون شده ازجور فاسق

مودب با ادب محبوب گردد

نگارین راحیا محجوب گردد

پلیدی با وفا سرکوب گردد

زکات دانش مردان به تدریس

عبادت برخدا باچشم پُرخیس

نگاهی مهربان برهر یتیمی

بود امر ؛ نکو کار و حکیمی

نکو سیرت بود او را ندیمی

رضای ایزدی؛ مشمول وافی

یقین یادخدا؛ درمان وشافی

حقیقت گو ؛ ولو خسران ببینی

محبت کن که راس دل نشینی

بسی کوشش نمادرحکم دینی

رها کن سینه را ؛ از  فقر فکری

به صدر سینه بینی ؛ فکر بکری

دلا پیچیده شد؛ اسرار گیتی

ملوّن بوده چون دستار گیتی 

سعادت بهره برد احرار گیتی

اجل بر آدمی ؛ پوشیده باشد

خوشادل؛ باوفا کوشیده باشد

چه  نفرت زا  بود ؛ عهد منافق

به قول او مشو؛یک لحظه واثق

بسا خنجر  زند ؛ بر قلب صادق

شماتت ها کند؛ هر دم  ریا کار

قلوب عاشقان ؛ همواره تب دار

ظرافت : حاصل  امر  علیمان

سلاست؛ باهنرسازد کلیمان

مناعت گل دهد؛قلب سَلیمان

نگارا عهد خود ؛ نیکو  وفا کن  

دنائت از دل و  روحت جدا کن

ریاکاری بود درس شیاطین

جفاکاری کند دلهای ننگین

وفاداری نما با حکم  وطّین

رهاکن سینه رااز حقدوسردی

فدای نفع جمعی: سود فردی

زنا سر منشا ؛ فقر است و تنگی

زنای محسنه فسق است وننگی

صداقت درعمل : بی شک زرنگی

مبرا  گشته صادق ؛ از  شرارت

فغان دل های عاشق در مرارت

نکو کاری نما ؛ هنگام قدرت

دلالت بروفا؛ پاکی به فطرت

مناعت آورد نیکو؛ به سیرت

کلید  جنّت  اعلا :  محبّت

نوازش بریتیمان با شفقت