گفته ای تامحوچشمانت شوم؛ اغما شدم

عاشقِ  پُرشور  پیمانت شوم؛ شیدا شدم

در خیال وصل و  حیرانت شوم؛  دروآ شدم

حاصل شیدای دروآ ؛ صد دریغا : سوز و تب

قلب خونین شرحه شرحه؛زارتنها روز وشب

آه قلبم بی صدا؛ هرروز و شب

میدهد افسردگی با سوز و تب

چاره ی دردم بود ؛  تنها به لب

بوسه ی لب های لعل او ؛ دوا

زندگی  بخشد دلم ؛ بی انتها...

آرزویم  مهر دل ؛ از با وفا

تاکنم دل ازغم دوران رها

انتظار هرشب و روزم لقا

کی رسد یا رب؛ وصال نازنین

تادلم شادی ببخشدیاسمین

رسم ما بخشیدن دل با شعف

ذبح مه پیکر شدن ؛ تنها هدف

در خیال مهر اندک جان به کف

گام آهو سای دلبر  روی چشم

کاش گویدمهر خودرا غیر خشم

راه دلبرشد بسی پرپیچ و تار

وای شیدا گر نباشد بخت یار

کی خیال او شود تخت ازنگار

سینه اش مجمر برای دل شود

بس که راه مه لقا مشکل شود

گرچه سعی دل بودعاشق شدن

نا توان  اما ؛ به  غم  فایق شدن

روح  مهسا ؛ مایل  فاسق شدن   

قلب شیدا گشته  محزون از جفا

چاره ی این سوز و  غم : تنها وفا

در قمار ؛ زنده گانی باختم

بس که درفکر نگارم تاختم

قلب شیدالانه وی ساختم

نا توان گردیدم اینک بی هدف

ظلمت تنهایی وغم بسته صف

داد ازاین سوزدل شیدا شدن

در نگاه  اجنبی ؛ رسوا شدن

خسته دل ازظلمت تنها شدن

گشته ام بیچاره از فکر صنم

با چه آمالی فغان از دل زنم

آفرین بر مهوش ؛  درد آشنا

کرده بامهرش دلم ازغم جدا

کام دل باوی شدن بی انتها

ای خوشا مهرش پروبالم دهد

خنده اش سوغاتی عالم دهد

درد شیدا ؛ دوری دل از صنم

سوزدل بامهر او؛ همواره کم  

روزوشب دورازصنم عین عدم

خنده مه پیکرش بخشیده جان

قهر دلبر ؛ پشت او سازد کمان